Oftewel: 'Hoe gaat het, Stellenbosch?' Ik ben er geraakt! Na twee vlotte vluchten, drie warme maaltijden op die vluchten, pijnlijke benen en een koffer van 28 kilogram (niet te zwaar, hoera!) ben ik aangekomen in Zuid-Afrika samen met Jasmine.
Op de luchthaven werden we opgewacht door een shuttlebus van de unief met nog een paar Erasmussers. Een Franse, een Duitse, nog een Duitse, nog een en nog een... De Duitsers zijn duidelijk buitenproportioneel aanwezig, 200 op 400 internationale studenten ;-). Onder de uitwisselingsstudenten praten we Engels maar het Zuid-Afrikaans begrijpen we redelijk. Het is een beetje boertig Nederlands eigenlijk. Ze zeggen 'joa' in de plaats van 'ja' en trekken en duwen op een deur is 'trek' en 'stoot' haha.
Nadat ik me al 74 verontschuldigd had bij de jongen die mijn koffer in het busje moest heffen, vertrokken we uit Kaapstad richting Stellenbosch (of Stellies, zoals de locals het noemen). Laten we zeggen dat het een interessante rit was want terwijl we over de autostrade reden passeerden we kilometers sloppenwijken. De huisjes waren gemaakt van golfplaten, wasdraden liepen door elektriciteitskabels, grote stapels vuilnis hoopten zich op langs de snelweg, voetballende kindjes liepen gewoon de autostrade over en in de berm graasden koeien en geiten met hun hoeders. De werken op de weg leken me ook niet zo veilig, de automatische vlaggenzwaaiers (je weet wel, die poppen in hun fluohesje) zijn hier gewoon mensen waar auto's tegen 100km/u langsrazen, zonder vangrail tussen.
Maar enkele honderden meters verder reden we langs grote witte huizen met een tuintje en hekken rondom. Het contrast is absurd... Hoe dichter we bij Stellenbosch komen, hoe mooier en rijker de omgeving mij lijkt te worden, we passeren 'wine estates' met gigantsiche oprijlanen en vijvers en in de verte zien we prachtige bergtoppen. Stellies zelf is een klein stadje en lijkt op het eerste zicht heel Westers. In het midden van een hoofdstraat staat een bordje met 'Universiteit'. Alles wat achter dat bordje ligt heeft dus iets te maken met de unief. De mooie faculteitsgebouwen en studentenkoten beslaan letterlijk de helft van de stad.Toch is het ook duidelijk dat we in Zuid-Afrika zijn... Het waterprobleem is nog lang niet opgelost: in de luchthaven kwam er nevel uit de kranen in de toiletten, overal word je aangemoedigd om 'bottled water' te drinken en niet om 'tap water' te vragen en de hele stad hangt vol met posters om water te sparen. Ook de ongelijkheid is nog erg aanwezig. Er is me op de universiteit verteld dat de twee rijkste mensen van heel Zuid-Afrika in Stellenbosch wonen en die twee mensen (2!!!) samen bezitten evenveel als de helft van de hele Zuid-Afrikaanse bevolking samen (ongeveer 23 miljoen mensen...). Er werken amper blanken in winkels of in de horeca, er zijn ook geen blanke daklozen en ook de bewakers aan ons kot zijn niet blank.
Ja, we hebben bewakers want we wonen in een soort van 'condo'. De vier studentenhuizen op ons domein zijn samen volledig ommuurd en je kan enkel binnen via een poort waar dag en nacht bewakers staan. Ons kot is een gigantisch huis met twee ruime keukens, drie badkamers, een living en 10 studenten. Buiten Jasmine en ik wonen hier enkele Zuid-Afrikaanse meisjes, een Duits meisje (kon ook niet anders :-p) en nog een paar anderen die er niet zijn omdat het nog vakantie is. We hebben ook een tuin met prachtig uitzicht (check de foto's hihi) en een zwembad maar helaas is het daar nog te koud voor.
Dat thermisch ondergoed van in de vorige blogpost was niet overdreven trouwens... Man, het is hier 's avonds en 's nachts ijskoud: dikke truien, sjaals en handschoenen zijn echt geen overbodige luxe. Overdag in het zonnetje is het gelukkig wel aangenaam, voor ons dan toch. De Zuid-Afrikanen dragen nog bodywarmers, mutsen en handschoenen dus wij zijn duidelijk identificeerbaar als buitenlanders met enkel ons leren jasje haha. Daarnaast zijn wij ook bijna de enigen die hier wandelen. Letterlijk iedereen heeft een (oude, rammelende) auto of verplaatst zich via Ubers (een taxidienst). Die gewoonte hebben we heel snel overgenomen, al was het ook van te moeten. Je mag hier namelijk nooit alleen over straat lopen wanneer het donker is (vanaf 18u dus, stomme winter :-( ). De voetbal is trouwens een superhandige ijsbreker geweest met onze taxichauffeurs want wanneer ze eenmaal weten dat we uit België komen, gaat het over niets anders meer dan hoe goed onze Duivels het gedaan hebben.
Enorm veel eerste indrukken dus, veel positieve zaken maar ook enkele dingen die me wel even hebben doen nadenken. Gisteren is de 'International welcoming week' gestart op de unief, maar daarover meer in mijn volgende post.
xxx
JJ