Het zit er officieel op. Mijn academische carriĆØre is gedaan, klaar ermee! Vorige week had ik mijn (hopelijk) laatste 2 universitaire examens van mijn leven. Ik moet eerlijk toegeven, ik was alweer vergeten hoe moeilijk het is om te studeren in de zomer... Maar eind goed, al goed! van 4 van de 5 examens ben ik geslaagd, dus die vijfde zal ook wel in orde komen š.
Omdat we vandaag voor drie weken op reis vertrekken, heb ik nog zoveel mogelijk van mijn to-do-in-de-buurt-van-Stellenbosch lijstje proberen te schrappen.
Na lang twijfelen heb ik toch een 'Township Tour' gedaan hier in Kayamandi in Stellenbosch. Ik vind de benaming Township Tour heel ongemakkelijk want natuurlijk is het geen plezierige wandeling om te kijken hoe de mensen leven in zo'n sloppenwijk (of dat was toch helemaal niet hoe ik het wou ervaren). Na hier een aantal maanden gewoond te hebben, is het voor mij heel duidelijk dat townships een groot deel vormen van de Afrikaanse levensstijl en cultuur. De townships vormen een groot deel van Zuid-Afrika maar zeker als toerist is dit niet vaak even duidelijk denk ik. Ik wou Zuid-Afrika in ieder geval niet verlaten voordat ik een township 'bezocht' had.
Natuurlijk is het een moeilijke kwestie en zijn er veel slechte dingen over te zeggen want uiteindelijk betaal je wel voor een 'bezoek'. Het is ook niet het beste idee om een township op jezelf te bezoeken dus uiteindelijk is een tour de enige mogelijkheid die je hebt. Ik wou niet deelnemen aan poverty tourism en we hebben dan ook een organisatie gezocht die zich echt inzet voor de lokale gemeenschappen en het geld dat ze verdienen met de tours terug investeren in de community door opleidingen te voorzien etc.
Vrolijk word je er natuurlijk niet van. Anga, een local, zei ons van tevoren om al onze gsm's en portefeuilles op zijn kantoortje te laten. We mochten maar 1 camera meenemen en de foto's werden gemaakt door een vriend van Anga. Zo leek het voor de mensen op straat alsof de camera van een local was, waardoor wij veiliger waren. Anga leidde ons rond en we zagen een schooltje, een dokterspraktijk en een bibliotheek langs binnen. Zoals je op de foto's kan zien, was het er niet zo proper. Veel inwoners, en vooral kindjes, liepen op blote voeten hoewel er veel glas op de grond lag. Anga waarschuwde ons om de tientallen straathonden, die vaak agressief waren, zoveel mogelijk te ontwijken. Because if it bites you, it ends bad. Ik heb niet verder gevraagd...
Na de township was het tijd voor wat cultuur in Kaapstad. Het Zeitz MOCAA in Kaapstad is het Museum Of Contemporary African Art. Het gebouw op zich is een oude graansilo die supermooi is opgemaakt, vlak aan de haven van Kaapstad. Persoonlijk vond ik het bijzondere gebouw en het uitzicht over het Waterfront en de Tafelberg ook wel het hoogtepunt. De kunst was eerder... Interessant... Maar ja, dat is kunst, zeker? š Het museum heeft collecties van schilderijen, fotografie, audiovisuele kunst, mixed-media kunst en fashion. De artiesten komen uit verschillende Afrikaanse landen waardoor de kunst heel uiteenlopend is. De rode draad is volgens mij de verwijzingen naar (hedendaagse) politiek. De kunstwerken zijn vaak gemaakt vanuit gevoelens van onderdrukking en strijd, waardoor het geheel nogal deprimerend was eens je het verhaal achter de kunst begreep. Hoewel ik er nu vrij zeker van ben dat moderne Afrikaanse kunst mijn ding niet is, heb ik er toch van genoten.
Robbeneiland is ook zo iets dat je wel gedaan moet hebben wanneer je hier bent. We kochten met z'n zessen onze ticketjes van tevoren, want dit is echt een op-en-top toeristische activiteit. Op ons gemakje gingen we (een half uur van tevoren) richting de boot, om toch maar zeker te zijn van een goed plekje. Helaas stond er al een gigantische hoop mensen aan te schuiven en van deftige rijen was er natuurlijk geen sprake (this is Africa)... Twee van zes raakten onderweg afgeleid door een gigantisch schaakbord en stonden dus helemaal vanachter in de rij. Met z'n vieren gingen wij al door de controles en konden we nog enkele plaatsen scoren op de boot. De rest zou wel volgen, dachten we... We hielden contact via Whatsapp maar nog voordat Sjoerd en Laura bij op de boot konden, lostte deze zijn anker en begonnen we incompleet aan de woelige tocht naar Robbeneiland.
Een hereniging met de twee dustskes die op de andere boot zaten, zat er niet in. We sprongen van de boot op de bus die met ons over het eiland reed. Het was raar om te beseffen dat er amper 30 jaar geleden gruwelijke dingen gebeurden. De gevangenen werkten in erbarmelijke omstandigheden in een kalkmijn op het eiland. Door het felle licht en het fijne stof hadden veel van de gevangenen levenslang last van beschadigde ogen (waaronder ook Nelson Mandela). De gids die ons rondleidde in de zwaar bewaakte gevangenis was zelf een ex-gevangene. Hij was opgepakt op 19-jarige leeftijd wegens protesten en wegens illegaal het land proberen te verlaten. Als ik het me goed herinner, werd hij nu bijna 65. Hij kan moeilijk een andere job krijgen, dus gids worden op het eiland was een van de enige opties. Hij vertelde ons dat de zwarte gevangen net genoeg eten kregen om in leven te blijven. Het eten was wel zodanig slecht en arm aan vitaminen dat veel zwarte jonge mannen impotent werden waardoor velen van hen nu dus geen familie hebben. Politieke gevangenen, zoals Mandela, werden nog veel slechter behandeld dan de anderen. We hebben de cel gezien waar Nelson Mandela jaren en jaren van zijn leven heeft doorgebracht, ik gok 2 vierkante meter of zo... (Of die specifieke cel nu echt Mandela's cel was, zal een raadsel blijven. Bij hereniging met Sjoerd en Laura bleek dat hun gids een andere cel had aangeduid als Mandela's cel š.)
We sloten deze boeiende culturele dag af met een prachtige zonsondergang aan het Waterfront en met een lekkere pizza.
De wine tram in Franschoek is nog een must-do maar een vreemd concept. GeĆÆnteresseerden betalen zo'n 15 euro om met een bus (die eruit ziet als een tram š¤) van wine farm naar wine farm gebracht te worden. Op elke farm heb je in principe 1 uur de tijd voor een tasting. Wat zeg je? Recipe for disaster? Jazeker. Wij begonnen er aan om 10u30 (!!!) en we startten beschaafd met 2 glaasjes sparkling wine. Rond 17u hadden we nog 3 andere wine farms bezocht en hadden we in totaal 18 wijntjes geproefd... Geen zorgen, er zijn geen accidenten gebeurd š.
De laatste to-do was de Open Air Cinema in Stellenbosch. Jasmine en ik hadden een gezellige date onder de sterren terwijl we Into The Wild keken. Er waren stoelen en gelukkig ook dekentjes voorzien want het was maar frisjes door de zomerwind. De Amerikaanse toerist naast mij vroeg teleurgesteld of dit nu echt de Afrikaanse zomer was... Ik heb wel de helft van de film gemist aangezien ik al snel een dutje aan het doen was, oeps š.
Over een uurtje vertrek ik naar Namibiƫ en Botswana voor drie weken. We gaan raften, op (boot)safari's, de tweede grootste canyon ter wereld bezoeken, prachtige zonsopgangen en -ondergangen zien in de woestijn en de Victoria Falls bezoeken. Verwacht je maar aan een gigantische blogpost wanneer ik terug ben!
xxx
JJ