Ons semester aan de unief is begonnen, maar toen ik nadacht over deze blogpost besefte ik eigenlijk dat ik meer te vertellen had over onze niet-academische bezigheden deze week ;-). Ik ben twee keer naar een wine farm geweest, ik heb een mooie wandeling gemaakt tussen de wijngaarden, ik heb nog meer nieuwe vrienden gemaakt en ik ben regelmatig gaan sporten. Jasmine en ik zijn in het begin van de week naar een ochtendles pilates geweest want dat leek ons een goede manier om de dag rustig maar sportief te starten. Ze hadden ons van tevoren helaas niet gezegd dat de gemiddelde leeftijd van de leden zo'n 65 jaar was. Daar stonden we dan te klungelen tussen de bejaarden die wel nog verbazingwekkend flexibel waren. Onze proffen zijn ook nogal flexibel, je mag ze aanspreken met de voornaam en ze zijn niet zo stipt met lesuren. De meeste vakken zijn verspreid over de week in 4 x 1 uur waarvan er vaak maar 45-50 minuten overblijven tegen dat alle studenten binnen zijn en de prof zijn powerpoints klaar heeft gezet. Onlogisch en inefficiënt, maar dat ben ik ondertussen al wel gewoon ;-). We hebben een aantal eerstejaarsvakken en hoewel ik mezelf nu niet zo fantastisch volwassen vind, zijn deze studenten duidelijk 18. De prof heeft het bijvoorbeeld over interessante onderwerpen zoals gender en seksualiteit maar de hele aula lacht als hij 'balls' zegt... Op zo'n momenten ben ik dan wel blij wanneer ik na 50 minuten buiten kan. Het lijkt er wel op dat ik hier ook nog echt ga moeten studeren want in de komende twee maanden heb ik al ongeveer 5 testen en 8 opdrachten. Erasmus is vakantie? Ik dacht het niet! Hihi ;-). De Zuid-Afrikanen en de andere Erasmussers staan open voor serieuze gesprekken en vragen. We hadden overlaatst onze eerste vrouwelijke Uber-chauffeur en ze vertelde ons dat de vrouwen enkel rijden in het centrum van Stellenbosch omdat het zelfs voor hun te gevaarlijk is om in het donker te ver te rijden. Discussies over de apartheid, ongelijkheid en armoede zijn hier ook dagelijkse kost en ik merk wel dat ik dat nodig heb om alle indrukken te verwerken. Ik blijf het erg moeilijk hebben met de daklozen en de armen, mijn hart breekt iedere keer wanneer ik ze zie. En het ergste is misschien nog wel dat ze ondanks al hun miserie zo enorm vriendelijk zijn. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel 'Hi, how are you' gezegd per dag.
Op vrijdag ben ik met een tiental vrienden naar het 'Love Craft' marktje geweest. Net buiten Stellenbosch was een lifestyle center (God mag weten wat dat eigenlijk is) omgetoverd in een soort van overdekte foodmarket. Overal stonden lokale wijnmakers, foodtrucks en tapkranen. Voor een schamele 10 euro kon je tien wijntjes proeven en de jongens hadden al snel uitgedokterd welk standje het meeste wijn inschonk ;-). Na de wijn was het tijd voor eten en na het eten was het tijd voor de bloedmaan. Ik weet niet hoe zichtbaar die was in België maar hier was ie fantastisch! Waarschijnlijk is dat maar een gedacht maar de maan lijkt hier vaak veel groter dan thuis.
Ons weekend hebben we on the road doorgebracht. Een Duiste vriendin heeft hier een auto en ze had ons en nog twee anderen uitgenodigd voor een mini roadtrip met Jimmy (de auto). Daar zeiden we zeker geen nee tegen, hoewel vroeg opstaan op een zaterdag wel pijnlijk was. Maar dju toch, dat was het wel waard! Hoewel ze hier regen voorspeld hadden, hebben wij twee dagen volle zon gehad. Ontelbare keren zijn we ergens willekeurig gestopt omdat het daar geweldig mooi was. Wisten wij veel dat het drie kilometer verder zo mogelijks nog mooier zou zijn ;-). Highways langs de kust en offroad wegen brachten ons tot op de mooiste stranden die niet zouden misstaan in een of andere natuurdocumentaire. Ik begreep maar niet waarom er toch zo weinig volk was in het westelijke deel van het land tot ik besefte dat het hier natuurlijk winter is. De dorpjes die we passeerden waren duidelijk nog maar enkele jaren oud (allemaal dezelde witte huizen met propere tuintjes) en elk, maar letterlijk elk dorpje dat we zagen was volledig ommuurd. Ik gok dus op buitenverblijven van rijke Zuid-Afrikanen die dan veilig hun Porsche's en Defender's kunnen parkeren... De dorpjes waren dus niet de moeite, maar de natuur des te meer. Onze roadtrip ging een stuk door de Flower Route en hoewel het nog geen lente is, stonden er overal witte, gele, oranje en paarse bloemen zover als we konden zien. En dat was nog niet het hoogtepunt want terwijl we tegen 120 km/u over de autostrade reden, zagen we giraffen en zebra's, gewoon langs de weg!! Struisvogels zijn hier zoals koeien in België, daar kijken we zelfs niet meer van op haha. Onderweg naar onze eindhalte, St Helena's Bay, zijn we ook gestopt voor een kleine safari. De dieren waren leuk om te zien (een bontebok, wildebeesten, giraffen, zebra's, springbokken, gemsbokken en miljarden soorten vogels) maar ik was vaker nog meer onder de indruk van de uitzichten die we hadden. Het is echt niet in woorden uit te leggen hoe schoon het hier is... Ook St Helena's Bay, de plek waar Vasco da Gama ooit aankwam, was een heel mooi dorpje met een speciale ligging. De zon zakt hier niet in de zee maar komt op uit de oceaan. Wij stonden 's ochtends dus erg vroeg op om dat te kunnen aanschouwen maar helaas, veel wolken en weinig zon. St Helena's Bay is een aanrader als je op zoek bent naar rust en kalmte want voor de rest was er echt niets te zien haha. Zondag hebben we volledig gespendeerd in het West Coast National Park, en ik heb zelf met de auto gereden daar! Geen zorgen, ik ben zelf nog heel en ik heb ook geen ongelukken veroorzaakt of struisvogels aangereden. Links rijden met mijn twee linkerhanden: check!
Gisteren was het weer back to reality en hadden we een uur of drie les, dachten we... Zuid-Afrikanen geven echt niets om planning want de prof van bedrijfscommunicatie vond na amper 40 minuten (ipv 120min) dat het welletjes was geweest. Mij hoor je niet klagen hoor, want hierdoor hadden Jasmine en ik tijd om te gaan hiken met een paar vrienden. Sportbroek en wandelschoenen aan en gaan! We zagen er dus professioneel uit maar amai seg, ik heb zo'n 328271849 keer op het punt gestaan om op te geven. Zo steil en zo gevaarlijk maar (ik val in herhaling) zo'n mooi uitzicht!!
Vandaag had ik een drukke dag: een eerste les Afrikaans en het eerste bezoek aan het schooltje in Vlottenburg waar we vrijwilligerswerk gaan doen. Dat was toch nog heftiger als ik had verwacht. Samen met drie Duitse meisjes werden we gedropt in een klasje 7-8-jarigen die geen manieren hadden. Ze waren aan het schreeuwen en elkaar opzettelijk pijn aan het doen, ze trokken aan elkaars haren en ze luisterden voor geen meter naar hun leerkracht. Achteraf bleek dat de juffrouw al 32 jaar les gaf op de school en dat deze klas haar worst class ever is... Na een paar verhalen over de thuissituatie van de kinderen begreep ik ook waarom ze zich zo slecht gedroegen. De meesten wonen bij hun grootouders omdat hun ouders een drankprobleem hebben, hun kinderen verlaten hebben of in de gevangenis zitten (sommige ouders zelfs wegens moord). Je kan dus wel zeggen dat ze thuis verschrikkelijk slechte rolmodellen hebben. 'Gewoon een uurtje met de kinderen spelen' bleek dus veel moeilijker dan verwacht en ik ben benieuwd naar volgende week. Vandaag ga ik nog naar een tentoonstelling in het museum van Stellenbosch en dan vroeg mijn bed in want het was een verschrikkelijk vermoeiende dag.
xxx
JJ