Herinneren jullie je mijn vrijwilligerswerk met de kindjes? Het uur op een schooltje waar ik de vorige keer niet zo enthousiast over was? Wel, ik heb mijn mening herzien. Afgelopen week zijn we opnieuw naar het schooltje geweest en het was fan-tas-tisch! De namiddag begon een beetje verontrustend want toen we aankwamen liepen er een aantal kindjes buiten rond. Normaal gezien zouden ze op dat uur allemaal in hun klasjes moeten zitten maar deze bengels waren dus ontsnapt aan het toeziend oog van hun leerkracht. Toen enkele kindjes naar ons begonnen te zwaaien, hadden we door dat het leerlingen uit ons klasje waren. Waarom ze buiten waren was ons een raadsel maar dat ze niet luisterden naar hun juffrouw stond dus duidelijk wel vast. Er waren amper 19 van de 32 kindjes op school die namiddag wat het voor ons een pak makkelijker maakte. De Duitse meisjes en ik namen ieder 5 kindjes onder onze hoede en leerden ze papieren vliegtuigjes vouwen. 'Teacher, teacher, am I doing this right?' De kindjes toonden me trots hoe ze hun naam konden schrijven en ze lachten met mijn pogingen om Afrikaans te spreken. Het was opvallend hoe anders deze kids waren in vergelijking met vorige week. Ik weet niet of de juffrouw hen streng had toegesproken, of ze vorige week gewoon een slechte dag hadden of dat onze strakke voorbereiding deze keer het verschil maakte, maar het was een zalige namiddag. Toen de bel ging werden wij allemaal platgeknuffeld en zagen we hoe trots alle kindjes met hun zelfgemaakt vliegtuigje naar huis gingen. Ik heb nu al zin in de volgende keer!
Universiteit is hier een beetje zoals het middelbaar haha. Je mag je professoren aanspreken met de voornaam en we maken klasuitstapjes naar het museum van Stellenbosch. Hoe leuk het museum binnen ook was, de tuin was pas echt prachtig. Ik weet het, ik val in herhaling... Maar ik ben nog steeds iedere dag verbaasd over de schoonheid van dit land. De citroenbomen in de museumtuin, de witte kerkjes die scherp afsteken tegen de felblauwe lucht en de meest groene winter ooit (check al die planten!) maken mij zo blij om hier te zijn.
Onderstaande foto is trouwens het uitzicht vanuit mijn slaapkamerraam tijdens zonsondergang. Geef toe, hier kan je toch alleen maar gelukkig van worden. Ik begrijp nu ook waarom onze straat Schoongezicht Road heet ;-). Het maakt eigenlijk niet uit waar in Stellenbosch je bent, het is overal prachtig. Iedere keer wanneer ik denk dat ik nu wel écht het mooiste plekje van de stad gevonden heb, is er bij wijze van spreken om het hoekje nog iets mooier te zien. Zelfs het uitzicht vanuit ons klaslokaal voor Afrikaans is adembenemend!
De week begon dus goed en zou ook goed eindigen (dacht ik...). Donderdag was het Vrouwendag en hier in Zuid-Afrika is dat een nationale feestdag dus dat werd een verlengd weekend! Hoewel we eerst een tripje zouden maken, hebben we ons weekend noodgedwongen achter onze bureau doorgebracht. Spijtige zaak... We ontdekten dat we al drie weken ongewild aan het spijbelen zijn voor het vak Sociology of Communication. In onze uurrooster verscheen dit vak pas vanaf de tweede week van september, dus we hadden er nog niet aan gedacht om de algemene informatie van desbetreffend vak te bekijken. Dat deden we wel als het zover was. We waren dan ook stomverbaasd en licht in paniek toen we dinsdag opeens een deadline zagen verschijnen. Een paper voor Sociology of Communication tegen maandag? Hmm... Het leek ons wel eerder waarschijnlijk dat wij ons vergist hadden in de plaats van de universiteit en na enig leeswerk bleek inderdaad dat wij een foutje hadden gemaakt. Hoewel het niet helemaal onze schuld was (wij volgden het uurrooster dat we gekregen hadden), zaten we nu wel in de miserie. We deden ons verhaal de dag erna bij de prof, gelukkig een relaxte man met dreadlocks, en hij wist ons te vertellen dat het vak vorig jaar inderdaad pas in september begon. Dat het ieder jaar wisselde van periode was de universiteit helaas vergeten aan te passen in ons uurrooster... Goed, voorlopig geen probleem maar we moeten nu wel ons best doen om alles asap in te halen. En het essay van maandag moeten we natuurlijk ook schrijven... Zonder enige context en zonder de uitgebreide uitleg... Soit, we verzinnen wel iets. We planden dus een studiedag op kot bij Laura en bij deze, dames en heren, stel ik jullie graag aan haar voor (onder lichte dwang, Laura zeurt namelijk al weken om een vermelding op de blog ;-)). Ze is een immer sympathieke Vlaamse studente handelsingenieur, woont in het sjiekste kot van heel Stellenbosch en zit naast mij op de foto hieronder. Om goed te kunnen studeren moet je natuurlijk ook goed eten dus wij kochten veel te veel lekkere hapjes en zo werd onze studeerdag een lange aperitief tot aan het avondeten. Oeps... En aangezien de dag toch al verloren was, zijn we dan ook maar naar de film geweest 's avonds.
Woensdagavond gingen we naar een debat genaamd Inequality trough my eyes: the rape culture. De avond begon met volgende uitspraak: 'All men are trash and all men are potential rapists.'. Ik had gedacht dat er doorheen het debat een nuancering zou volgen, maar de sprekers waren doodserieus. Verhalen over gewelddadige relaties en mishandeling blijken hier eerder normaal dan abnormaal en het vertrouwen in het mannelijke deel van de bevolking is onbestaande. De zaal zat grotendeels vol vrouwen en ik voelde me ongemakkelijk voor de weinige jongens die er waren. Ik was me er opeens weer van bewust dat ik wel degelijk in Afrika ben.
Ik ben ondertussen al meer dan een maand hier, hoe zot is dat?! Gelukkig heb ik nog 5 maanden te gaan en over drie weken hebben we hier een weekje vakantie ;-). Tegen dan is het hier ook bijna lente aan het worden en na de regen en koude van afgelopen week (2 graden 's nachts, dat is bijna vriezen he!!!), kan ik niet wachten tot het rokjesweer wordt!
xxx
JJ